Ik staar al een aantal minuten naar een knipperende cursor op mijn scherm zonder echt bewust te zijn van de geschreven tekst. Op de achtergrond loopt het zorgeloze gesnurk van mijn huisgenoot Vlad nu bijna synchroon met de zanger van cigarettes after sex.
Het was een doordeweekse avond in een doodnormale week. Zoals vaak zat ik met een paar vrienden in onze vaste kroeg welke onopvallend gevestigd is tussen de drukbezochte winkelpanden aan de Utrechtse gracht. Het was in de tijd dat je nog mocht roken in café’s. De damp van sigaretten maakte het mistig en vaag, alsof we ons in een andere wereld bevonden. De lome grijnzen op onze gezichten en het aantal lege bierglazen op tafel beschreven de rijkdom die we op dat moment voelden.
Er werkte een nieuwe kerel achter de bar die verandering bracht in de zorgeloze stemming waarin we dreven. Hij zette cigarettes after sex op. De dromerige en melancholische muziek liet ons verlangen naar diepere verbinding en saamhorigheid. Het veranderde de inhoud van onze gesprekken.
Dat was het moment dat Pim vertelde dat zijn moeder ernstig ziek was. Borstkanker, de uitgezaaide vorm. De dokters gingen nog proberen haar te behandelen, maar eigenlijk was het voor iedereen duidelijk dat ze doodging. Ik denk dat ieder van ons op dat moment aan de beroemde appeltaarten van Bertha dacht. Als je bij Pim thuis over de vloer kwam ontkwam je er niet aan dat Bertha een taart voor je bakte. “Ik vier vriendschap en liefde,” zei ze.
We waren met zijn vijven die avond: Pim, Thomas, Reinier, Alexander en ik. We besloten dat we er voor Pim en zijn moeder zouden zijn.
Ik knipper een paar keer met mijn ogen, kijk naar de tekst op het scherm alsof ik het voor de eerste keer zie. Het gaat over appeltaarten. De asbak naast me is overvol, puilt uit van de opgerookte gedachten en ideeën. De sigaret in mijn hand is bijna op. Ik zet de peuk voor een laatste keer aan mijn lippen en spoel de smaak weg met een restje lauw bier.
Ik besluit dat ik het voor vandaag hierbij laat.
